شعله ی ا رغوا ن ِ این پا ییز

چگونه به اومی گفتم

به جلوه ی دیگری

د وستت می د ا رم ؟

وقتی د ورا نا رِسرخ ِروی میز

پروانه ها به تمنا

می چرخید ند .

چگونه به اومی گفتم

چتربزرگ من خیس

روی تا ج ِکا ج با زا ست ؟

چگونه به اومی گفتم

جیب ها یم پُر ا زپسته بود ؟

وقتی ما هی لیز

ا زد ست خرس قطبی می گریخت .

چگونه به اومی گفتم

کُلاهم را د ید م

بسوی آ سما ن ا و پر وا زمی کند ؟

وقتی ا زپشت پنجره

نگا ه مهربا ن ا و

کبوتری آ بی را

بیتا با نه بد رقه می کرد .

چگونه به اومی گفتم

آری حسا د ت می ورزم

نا م اورا مثل قند ِجا ن

زیرد ند ا ن می شکنم

با چا ی می نوشم ؟

وقتی می بینم او

با له ی دریا چه ی قو را

ا ز چند شعرمن

بیشتر د وست می د ا رد .

چگونه به اومی گفتم

د ا رم می شنوم ؟

کسی به پشتبا نی حرف ا و

د یگرآهو را رها می سا خت .

چگونه به اومی گفتم

د وستت می د ا رم ؟

بزودی برا ی تو می د ا نم

ا رمغا نی د ا رم .

وقتی می د ید م ، آ ه !

رنگین کما نِ پرها ی طا ووس

د ست نوازشگراورا می بوسید .

وقتی مرا بنا م آ شتی می خوانی ،

شعله ی ارغوان این پا ییز

شرا به ی لبریز بها ری نو می شود .

پَرانداز آ وا یت

هم آغوش ِآ فتا بِ من می شود .

مجید خرّمی

ششم دسا مبر،دوهزاروچهارده ،

فرانکفورت .