سفرِ رستگا ری

ـ ازگرهٔ حلزونی می گذ رم

به کشتزاری می رسم .

به روی سا ق ها یم

قد می کشم ،

تا تبسم آ فتا ب گردا ن ها .

سفرِ رستگاری

بها نه ای است ،

تا ازسر چشمه سار

سیرا ب بنوشم .

چکا وک

به روی شب کلاهِ مترسک

می نشیند .

جیرجیرک ها

نرم نرمک می تِنگند .

آ نسوی اسب ها ،

یا ل برگیسِ یال می سا یند .

ا زعطر گل یا س

عطسه می زنم .

غور با غه ای لیز

روی چمن می جهد .

سا ما ن می آ ید،می گوید م

بنشین همین جا ،

عمو جا ن شعر بخو ا ن !

شیرا ز همین جا ست .

آ نجا هم بند امیر است ،

آ ن هم تخته سنگِ خیس

که ا ز رویش خند ا ن

با عمو ها د ی ،می پر ید ی .

سا ما ن سوت می د مد

د ر فلوتِ اُ ستخو ا نی .

می گو ید م :

عمو جا ن گریه مکن !

با ور کن ،

ا ینجا همان شیرازی ا ست

که همیشه د و ست می د ا شتی .

گر یه مکن ،

بر ا ی ما شعر بخو ا ن !

نگا ه کن آ نجا ،

ز ند ا نِ عا د ل آ با د است

هنوز در بند بندِ ا فق پید ا ست .

با ز برا ی ما ،شعر بگو !

با ز برا ی ما ،شعر بنو یس !

مجید خرمی

هشت سپتا مبر ،دوهزارو چهارده

فرا نکفورت .