برا ی کسی که
پیرا هن فرا خ شعر می با فد
کسی او را
به با زی نمی
گیرد ،
ا وخو د را
با زی می داد ،
خود را به بازی می
گرفت .
جها ن ا فسون خود را
تسخیر می کرد ،
برتپه ی کتا ب می افرا
خت
پرچم ِ ا قتدار ِخود را .
د ر جست وجوی نا م
خواهی
گمشده بود او ،
وقتی درون کوچه ی نا
مجوی
بوی نا ن سرمست می
پیچید .
د روج وپلید ا ست ا و ،
وقتی با ما شین
ریش ترا ش
چا نه اش را نرم می کند
تا برا ی ما این د لقک
بوق ِ نبوغ خود ش را
به صدا در آ ورد
با یک مانیفست نو
د رنما یشی
رسمی .
ا ین شیاد با شا ل گرد
ن
عکس یا د گاری
می گیرد
پُز متفکرش چقد رچند ش آور ا ست .
ا ین هرزه گردِ مسکین
به روی جها ن متا نت ما
با بُهتا ن تف می کند
شمشیر ا نکار د ر
تاریکی می کشد .
هذ یا ن ها ی ا و را
کسی جد ی نمی
گیرد ،
ا ما برا ی همه
خط ونشا ن می زند .
ا ز زمین و زما ن می
خوا هد
د ر مدار کلاهش
گل بکا رند .
ا ما نمی داند
ا ین د ریوزهٔ
حقیر
ا بلهه ا ی خود بیش
نیست ،
که بر شهوت ِ شهرت
سنجا ق شده است .
ا ندیشه ی میرا
یش نیز
د رهما ن بد و تولد
می خوا ند
غزل خد ا حا فظی را . . .
مجید خرّمی
هیجده نوا مبر ،دو هزار
وچهار ده ،
فرا نکفورت .
8
9
99
9
9
3