برا ی کسی که پیرا هن فرا خ شعر می با فد

 

کسی او را

به با زی نمی گیرد  ،

ا وخو د را

با زی می داد ،

خود را به بازی می گرفت  .

جها ن ا فسون خود را

تسخیر می کرد  ،

برتپه ی کتا ب می افرا خت

پرچم ِ ا قتدار ِخود را  .

د ر جست وجوی نا م خواهی

گمشده بود او ،

وقتی درون کوچه ی نا مجوی

بوی نا ن سرمست می پیچید  .

د روج وپلید  ا ست ا و ،

وقتی با ما شین ریش ترا ش

چا نه اش را نرم می کند

تا برا ی ما این د لقک

بوق ِ نبوغ خود ش را

به صدا در آ ورد

با یک مانیفست نو

د رنما یشی رسمی  .

ا ین شیاد با شا ل گرد ن

عکس یا د گاری می گیرد  

پُز متفکرش چقد رچند ش آور ا ست .

ا ین هرزه گردِ مسکین

به روی جها ن متا نت ما

با بُهتا ن تف می کند

شمشیر ا نکار د ر تاریکی می کشد .

هذ یا ن ها ی ا و را

کسی جد ی نمی گیرد  ،

ا ما برا ی همه

خط ونشا ن می زند  .

ا ز زمین و زما ن می خوا هد

د ر مدار کلاهش

گل بکا رند  .

ا ما نمی داند

ا ین د ریوزهٔ حقیر

ا بلهه ا ی خود بیش نیست  ،

که بر شهوت ِ شهرت

سنجا ق شده است  .

ا ندیشه ی میرا یش نیز

د رهما ن بد و تولد

می خوا ند

غزل خد ا حا فظی را  . . .

 

مجید خرّمی 

هیجده نوا مبر ،دو هزار وچهار ده ،

فرا نکفورت  .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

8

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

9

 

99

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

9

 

9

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                     3