به کارگر کمونیست مبارز و پیشگام صنعت نفت:
یدالله خسروشاهی
خط رنج "او"
شور و هوش
در نگاهش،
دستان همه ی
کارگران
شده پیوند
در دستانش،
میوه ی شیرین باغ
فولادین رنج و غارت است.
سرزده از پیچک های
قطور پالایشگاه به بالا
کار اجیرانه
زیر سایه ستمبار
پس از سالها سوختن
رسیده بر ساحل
توانستن،
محبوب قلب کارگران
که چشم امید بسته
اند
نخست به خط رنج
خویش،
به عقل پرکار
به قلب دلسوز
و به خط های پررنج
پیشانی رفیق.
او هر گام را
او هر خط را
با رسالت طبقه ی
خویش
تاریخ ساز
آغاز کرده است.
هرگز
به پس
نبسته دل
که آنجا باز نخواهد یافت،
جز زنجیر بردگی.
می داند
برای رهایی
مجبور است به پیش براند.
در کنارمبارزه ی
صنفی مدام،
در برابر قدرت
سندیکا،
او را ربودند.
او را
که آگاه
برده بود،
سیاست زمان را
در اذهان
کارگران.
او را،
که آموزگار صبور
کلاس اعتصاب بود،
به جراحت شکنجه ها
سپردند.
در بارگاه کارفرما
و بر تختگاه اجاق و
داغ
و تاول و آماس،
راضی نشد به لکه ی
ننگ،
زیرا بر تن او
همان برازنده رخت
ارجمند هزاران رنجبر بود.
او ــ انسان آگاه رنجبران ــ
با دوست داشتن
انسان
آغاز می شود،
در برابر دشمنان
پرکین، دهانی از
پرخاش و عمل می شود.
چگونه می توانست
به فراموشی سپارد
شهادت کارگران را،
از انفجار ناایمن
دستگاه
و شهادت دردناک
کارگری را
غلطیده در بشکه ی قیر
داغ ...
پس
از رازها
سخن نگفت.
در سلول
خونریزان
به فردا
فکر می کرد:
به مردان کار،
به قهرمانان دیگری
که در شرایط
تب و تعب
زاییده می شدند.
در زندان.
در آغوش برادران
اسیر ملتش،
رسوم دیگری فرا می
گرفت.
رسومی که در نهاد
زندگیش جایی نداشت.
بر زبانش جاری بود:
یاران!
پیوسته تماس،
پیوسته آموزش
از دریای ستمبران،
این بهترین
راهگشاست.
هر راه زودرس.
حنظل می دهد به ما.
هر راه شتابانه
نمی افکند
میوه شیرین
در
دامان ما.
شراب شفاف ذهن را
در جام تهی توده ها
بریزید:
کارستان هستی بخش
شما این است!
سنگرها میان توده
هاست.
شد آنزمان
که آزاده مردمان
از میان بتن مسلح
دیوارها
او را کشند بیرون.
او بیدار
بی مهابا
در میان توده ها
در تکاپوست.
شیران جوان می آیند،
گرگها می گریزند.
برگزیده از کتاب شعر " این خوف پیر و ... عشق"
سراینده: مجید خرمی
از انتشارات انجمن شاعران مارکسیست
تهران: سال 1358