بسوی د ورنما ی ا مید

گلبرگ اُ رکید ه

بربَند ، بَند ِبا لشتِ ا نگشتا نت

به عشوه پرچم ها را

به نوازش می افرا زد .

کبوترمیا ن آ بستنِ نگا هت

جوجه ی طوقی خود را

به پروا زترسیم می کند .

قطره ی شرا بِ وا ژه ی زبا نت

میا نِ کتا ب برف می چکد .

ما عسل نا مه را

میا ن آ میزش ستا ره ها ی برف ،

ا زنرما ی رویند ه ی

د ست ها ی آ فرینند ه ی تو

بنا م ا رمغا ن ِروزمیلا د تو ،

د رآ غا زِزمستا نی د یگر

رسا می خوا نیم به آ وا ز .

د ست ها ی مهربا ن تو

د رختِ گل آ ویز بها ررا

د رقلب ما

بیا د گا رمی کا رد .

د ها نت منقا رِکبوترِنا مه بَرا ست ،

د ست ها ی تو،ا فشا نتر

شا خه ها ی شکوفا نتر

موج خیز ِد رد آ میز

میا نِ رویش ِ نیکویی

د رما ن می گیرد .

با زطپش د ست تو

با صد ا ی حروف ِد ل

برجا ن ما به تلنگا ری

نگا شته می شود .

نا م ما را به مهر

بنا م د وست

میا نِ برگ ، برگِ کتا ب اُ رکید ه ی خود

د رفصل ، فصلِ آ ذ رو ا خگرود ی

بیا فرا زوبیفروز !

نگا ه ما ، د ر وا کا وی

به خوا نش فصل ها ی د یگری ا ست ،

که مژد ه ی کما ن خطِ د ست تو

خد نگ ِپرند گا نِ خلا ق را

بسوی د ورنما ی ا مید

پروا زمی د هد .

هنوز ، هنوز ...

هنوز یا د ما ن هست

تا بنا ک به ما ه د ی

روی ا یوا ن خا نه

ا زجنس ِمرمرِ برف

تند یس ونوس را

با د ست ها ی د ا غ وسرخ ،

برا ی ما شکل می د ا د .

سپید ، سپید می آ را ست

تا سپید ه د م عا شقا نه می پرد ا خت .

تا بنا ک ،ا شا ره به زند ه یا د ،هنرمند حمید تا بنا ک !

مجید خرّمی

بیست وششم د سا مبر ، د وهزا رو چها رد ه ،

فرا نکفورت .