با تومی توا ن مستا نه ا نسا
ن بود
د ید م ما یه ی
قرمززلا لی را
د رون کا سه ی فلزی
ریخت
د رسرد خا نه ی یخچا ل
جا ی د ا د .
پشت میزی گِرد،
سنگرگرفتیم
گفت صبوربا ش
سیگا ری د و د کن !
زما ن بی ترا نه می گذ
شت . . .
گذ شت تا کا سه را
ا زیخچا ل بیرون آ ورد ،
روی میزبه لرزه
کوبید .
پرسید ا ینک چه
می بینی ؟
به نیشخند گفتم : خون د
ریخ .
گفت ا ین هما ن عشق ا ست !
ببین ا ینجا مثل سنگ
ما سید ه ا ست .
آ نچه مُد ا م توا زآ ن به مهر
سخن می را نی .
با کا ردِ لب تیز، زبا نه
کشید خشن
بربُرود تِ سینه ی خون
ِمنجمد .
قا ه، قا ه بزد وگفت ،
ا ین میرا ث یخ
د ربهشت ا ست
وتوی ا بله، هنوز آ ن را
می ستا یی !
د ید م ا زمیا ن وگوشه
ی د یوا ر
چند ین تخمِ چشما ن مرا
می پا یید
ا زجا ی خیز برد ا شتم
ا زپنجره ی با زبه خیا
با ن پرید م .
د رپی من روا ن
د ید م پند ا ری
کرگد نی ا ست د وا ن
نعره می زد با تیزا ب
ا سید
می گفت ا ین خونِ سرد
خون زنی ا ست عا شق
که توی ا بله آ ن را
می ستا یی !
هرا سا ن می
گریختم ،
هزا رچشمِ نگرا ن
مرا می پا ید ند .
ا زروی چا هی ژرف ود
ها ن با ز جهید م ،
به پشت سر نگا ه بستم
د ید م چا ه ا ورا
د رخود فروبلعید .
د ربا زه ی پولا د ین
چا ه را
کشا ند م برروی د ها ن چا ه
بستم .
بسوی خا نه با زگشتم ،
کا سه ی فلزی
لبریز را
آ نچه ا وخون عشق می
نمود ،
به روی شعله گرما د ا د م
یخ د رشربِ سرخ ذ وب شد .
ا زکا سه ی د ا غ
پیا له ا م سرشا رشد
به لب مزید م ، مزید م
د ید م ا ین شرا بِ
شیرین ا ست
با عشق سرکشید م .
چشم گشود م به آ ستا نه
د ید م زنی د
رپیرا هنی آ بی ا ست .
به من گفت : پیا له مرا هم پُرکن !
توعشق وشرا ب را می شنا
سی !
با تومی توا ن مستا نه ا نسا
ن بود ،
بد ا ن من یک زن هستم
ا زخشم ا وی، نه د را ما نم
ا ما هنوزد ربرزخ ا ین جها
نم !
با زپیا له مرا تو، لبا لب
کن !
روی د یوا
رفیروزه د ید م
بجا ی چشم ها ی
خیره
لب ها ی گل یا سمن
می شکفت . . .
شگفت شنید م می سرود ا
ین آ بی زن ،
توی شا عرآ ری
سا قی مید ا نِ رقص ما
یی . . .
مجید خرّمی
هیجدهم د سا مبر،د وهزا
روچها رد ه ،
فرا نکفورت .