مجید خرمی

                                                        به رفیقان ام:

یپرم و بهروز رمزی

 

زندگی شاید، نبردی عاشقانه است

 

ـ پیراهن از میان ِهمهمه ی بخار می گذرد.

بر یقه و آستین، سراسر روز

بر آستر پیراسته، اطو می کشی،

اندامت خیس از شبنم است

از سودی بزرگ،

سهمی اندک می بری.

کار ِ تب آلود ِ کشدار

دست و کتف ترا می اندازد.

در پایان،

شبانه که به خانه می رسی

پای سفره، نگران

از میان قرص نان

به نیم رخ یار می نگری.

خاموش پیاله را

بنوشت باد، سرمی کشی.

تا درد جانکاه ِ استخوان را

با ماه ِشبانه

تقسیم کنی ...

دلبندانت،

ترا باباجان می خوانند،

تا بر پیراهن ِنوی بهارشان،

شادمانه نظر کنی،

تو سخت مانده ای

اما در خواب هم

امید به فردای بهتر را

درو می کنی.

نگاهت پیوسته

بذر ِدیدن ِ ارمغانی را

در دل ما می کارد.

بگذار این شور مهربانی

همچنان ترا،

درمانی باشد.

از روی همین جاده ی پر آشوب ِ دردناک،

بگذار با آموزش از قصه هایت،

با آزمونی دیگر، سرخوشانه

بگذریم تابناک...

ژانویه 2012  فرانکفورت